Δήμοι: Νέα εποχή, νέες προκλήσεις , γράφει ο Παναγιώτης Νιζάμης στην “Στήλη Άλατος”
Αντιμέτωποι με μια νέα πραγματικότητα έρχονται οι Δήμαρχοι όλης της χώρας με την έλευση της νέας χρονιάς.
Τα λαμπιόνια που στολίζουν ακόμη τους δρόμους των δήμων τους, σύντομα θα βγουν από τις πρίζες και όλη η ενέργεια που διοχετεύτηκε σε ανοικτές και κλειστές εορταστικές εκδηλώσεις θα πρέπει να λάμψει και πάλι δια της παρουσίας τους, σε ότι έχουν αφήσει πίσω τους όλον αυτό τον καιρό.
Είναι γνωστό πώς η περίοδος της πανδημίας πολλούς τους κράτησε μέσα στα κλειστά γραφεία τους , όχι όμως «ανενεργούς» σε ότι γίνονταν έξω από αυτά.
Έργα που πήραν τις υπογραφές τους για να προχωρήσουν –σε πολλούς δήμους -βρίσκονται ακόμα εν εξελίξει και αν δεν ευοδωθούν μέχρι το τέλος της θητείας όσων τους διοικούν δεν θα έχουν να παρουσιάσουν κάτι ανταποδοτικά στους πολίτες που τους στήριξαν με την ψήφο τους.
Οι τελευταίοι έχοντας συλλάβει τις κυβερνητικές εξελίξεις, απαιτούν και τα αναμενόμενα, όντας σε μια χώρα που θα βρίσκεται για τα επόμενα χρόνια στον πυρήνα της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης όπως δήλωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός της.
Πάρα ταύτα στις περισσότερες των περιπτώσεων ο δημότης βγαίνοντας από το σπίτι του, επιτεύγματα που να προλογίζουν στην πράξη ότι έχει ακούσει δεν βλέπει.
Συνήθως, συναντά σκουπίδια, κακοτεχνίες στους δρόμους, στις διαβάσεις, στα πεζοδρόμια, δυσαρμονία στο μπετό και το πράσινο.
Στη Δυτική Αθήνα όλα τα παραπάνω αποτελούν καθημερινότητα και οδηγούν συνήθως σε κομφούζιο, κίνηση σε βασικές αρτηρίες , ηχορύπανση, ατυχήματα.
Αν προσθέσει κανείς την έλλειψη συγκοινωνίας που συνεχίζει να παρέχεται με απαρχαιωμένα οχήματα ελλιπή στόλου η μετακίνηση σε όμορους και μόνο δήμους για εργασία ή για διασκέδαση κρίνεται ασύμβατη με τους νέους ρυθμούς ζωής.
Η ανταγωνιστικότητα μεταξύ των κατοικήσιμων περιοχών πλέον κρίνεται από τον εύρυθμο τρόπο ζωής που παρέχουν στους δημότες τους.
Σε όλους τους τομείς.
Από τις υπηρεσίες που προσφέρουν, από το πως τις διαχειρίζονται, αλλά και από το πόσο συλλειτουργούν με τις επιταγές του κράτους.
Το παραπάνω κρίθηκε πολύ στην πράξη τα 2 τελευταία χρόνια και φανερώθηκε με στοιχεία στην πρόσφατη απογραφή του κράτους.
Δήμοι με χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο απώλεσαν και μέρος του πληθυσμού τους.
Αυτό όσο και αν μεταφράστηκε ως στατιστικό λάθος, δυστυχώς δεν ήταν στο σύνολο του.
Μεγάλο μέρος των πολιτών επέλεξε να αλλάξει τον τόπο διαμονής του, προς όφελος της ποιότητας ζωής του.
Όσοι δε προτίμησαν να παραμείνουν στον τόπο τους λόγω συναισθηματικού δεσίματος, έχουν και παραπάνω προσδοκίες.
Όλοι θέλουν τα ρέστα τους… πίσω. Όπου και αν βρίσκονται.
Ειδάλλως θα πρέπει να δείξουν ότι «άξιζαν τα λεφτά τους», και φρόντισαν τα τελευταία 3 χρόνια που αποζημιώνονταν αφειδώς από τα χρήματα του κράτους να αποδίδουν τα του Καίσαρα στον Καίσαρα και τα του Δημότη στο Δημότη.
Για αυτό δεν φτάνουν οι υποσχέσεις που θα δοθούν εν όψει προεκλογικής περιόδου, ούτε τα χρήματα που θα πέσουν στην αγορά.
Λεφτά άλλωστε υπάρχουν και θα υπάρχουν…
Ο δημότης δεν θα μπει άλλο στο… περίμενε.
Ευκαιρίες που χάθηκαν από όσους στέκονται ακόμα στα πόδια τους – λόγω της μέχρι πρότινος κλειστής αγοράς- δεν φαίνεται πως μπορούν εκ των πραγμάτων να ξαναχαθούν.
