ΕΛΛΑΔΑ 2021, τιτλοφορεί το άρθρο του Βασίλη Καραμπούλα , που με μεγάλη χαρά φιλοξενούμε
Ακολουθεί το άρθρο
Πριν από 200 χρόνια, στις 22 Φεβρουαρίου 1821, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης πέρασε τον ποταμό Προύθο, λίγο έξω από το Ιάσιο. Δύο ημέρες αργότερα, στις 24 Φεβρουαρίου 1821, ο «φιλικός» πρίγκιπας κήρυξε επισήμως την επανάσταση στο Ιάσιο, η οποία μεταφέρθηκε έναν μήνα μετά στην Πελοπόννησο και οδήγησε στην αποκήρυξη του οθωμανικού ζυγού και την ίδρυση του ελληνικού κράτους το 1830. Ήταν μία καθολική επανάσταση που ξεκίνησε με την πέννα και το ξίφος. Ο Ρήγας Φεραίος διέσπειρε την «Ιδέα» στο ελληνίζον στοιχείο των Παραδουνάβιων Ηγεμονιών, πληρώνοντας το με αίμα, και η «Ιδέα» άρχισε να λαμβάνει σάρκα και οστά, και σαν λάβα που καίει των ηφαιστείων , άρχισε να υπερθερμαίνεται, να συσσωρεύεται, να διογκώνεται, να ξεπερνάει τα όρια του θερμού σημείου, να εκρήγνυται και να συμπαρασύρει τα πάντα στο διάβα της.
Οι Έλληνες επαναστάτησαν απέναντι στον Τούρκο κατακτητή, με μηδενικά μέσα, με πόνο, αυταπάρνηση και αίμα. Διέθεταν μαχαίρια ενώ ο Τούρκος κανόνια. Διέθεταν νερό και σιτάρι ενώ ο Τούρκος πλήρη στρατιωτικά γεύματα. Διέθεταν αρρώστιες και χείριστες συνθήκες υγιεινής ενώ ο Τούρκος διέθετε τους καλλίτερους θεράποντες ιατρούς. Όμως ο Έλληνας διέθετε την κλασσική, υψηλή του νοημοσύνη. Διδαγμένοι τον τακτικό πόλεμο από τον ίδιο τον Αλβανό Αλή-Πασά, οι αρματολοί, περίμεναν την κατάλληλη ευκαιρία ώστε να επαναστατήσουν. Και ο Αλή-Πασάς τους την έδωσε. Μόλις άρχισε ο εμφύλιος αναμεταξύ Πύλης και Ιωαννίνων, οι Έλληνες βρήκαν το timing και .. boom !
Είναι πολύ λυπηρό που οι σημερινοί μελετητές χωρίζονται σε δύο στρατόπεδα: στους αστικούς και στους κουμουνιστές. Οι μεν υποστηρίζουν πως ήταν ένας εθνικός αγώνας, οι δε πως ήταν ένας ταξικός αγώνας. Γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν πως η αλήθεια είναι πιο σύνθετη, και καμία εξήγηση δεν μπορεί να βασιστεί σε μία μόνο αιτία; Ήταν ένας απελευθερωτικός αγώνας του Γένους, ένας θρησκευτικός αγώνας, και ένας ταξικός αγώνας ταυτόχρονα ! Μα πάνω απ’ όλα ήταν ένας χριστιανικός αγώνας ! Ο Κολοκοτρώνης φώναζε «Χριστιανοί» και όχι Έλληνες ! Η υπερ-ταυτότητα του Χριστιανού ενσωμάτωνε και την ελληνική ιθαγένεια, και την ελληνική γλώσσα (η γραπτή μορφή της οποίας επέζησε καθαρά λόγω της Εκκλησιαστικής Λειτουργικής), μα και την υφιστάμενη καταπίεση. Επίσης είναι τόσο λάθος σήμερα να λέμε πως η Εκκλησία τάχθηκε ενάντια στον αγώνα ! Υπό το φως νέων ιστορικών ερευνών, γνωρίζουμε πως η γενική εξέγερση του Μοριά, και οι λυπηρές μα αναγκαίες σφαγές των αμάχων Τούρκων εποίκων της Πελοποννήσου, εν ώρα απουσίας του Οθωμανικού στρατού που εκστράτευε ενάντια στον Αλή-Πασά, ξεκίνησαν υποκινούμενες από Ορθόδοξους ιερείς: «Κανένας Τούρκος στον Μοριά, μηδέ στον κόσμο όλο», ήταν το σύνθημα τους. Τώρα το ότι, ταυτόχρονα, ο Πατριάρχης Ε’ Γρηγόριος αναθεμάτισε την επανάσταση από την Πύλη, είχε άλλες αιτίες: προσπαθούσε να σώσει τις ζωές χιλιάδων ! Το λάθος του ήταν που δεν ξεκίνησε και ο ίδιος θύλακα επανάστασης στην Κωνσταντινούπολη – για να βοηθήσει την Πελοποννησιακή. Αφού ούτως ή άλλως θα σφαγιάζονταν, ας έκαναν κάτι ωφέλιμο για την Πατρίδα, πιο ενεργητικό. Τέλοσπάντων, δεν μπορούμε να τον κρίνουμε εκ του ασφαλούς, από τους καναπέδες μας.
Εξαιτίας συγκεκριμένων ηρώων και πολεμάρχων, όπως τον Αθανάσιο Διάκο, τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, τους αδελφούς Υψηλάντη, την Μπουμπουλίνα, τον Κανάρη, τον Μιαούλη, τον Κουντουριώτη, τον Καραϊσκάκη, τον Τζαβέλα, την Μαντώ Μαυρογένους, τον Νικηταρά, τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, ο Ελληνικός Λαός από παθητικός ραγιάς μετατράπηκε σε πολεμοχαρή σφαγέα, και η Ελλάδα μας από μία φτωχή και ασήμαντη γεωργική περιφέρεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που είχε καταντήσει στις συνειδήσεις όλων, μετατράπηκε σε ανεξάρτητο, κυρίαρχο κράτος.
Πάνω απ’ όλα όμως καθοριστικότερη όλων ήταν η δράση του αρχιστράτηγου Κολοκοτρώνη. Ο Κολοκοτρώνης ξεκίνησε ως κλέφτης. Μα κατά τη διάρκεια αυτομόλησης του στα Επτάνησα, ήρθε τόσο αντιμέτωπος με τον Γαλλικό Διαφωτισμό και τις Ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης, όσο και με την στρατιωτική επιστήμη, της Αγγλικής σχολής. Ο Κολοκοτρώνης δεν ήταν λόγιος, αλλά ένα φαινόμενο εκπαιδευμένου, για τα τότε δεδομένα, στρατηγιστή. Μάλιστα, ο τρόπος που ηγούταν επί της μάχης, ήταν πανομοιότυπος με του Ιουλίου καίσαρα: παρατηρούσε με το κιάλι του από έναν λόφο, το που «χώλαινε» η ελληνική αμυντική γραμμή. Εκεί λοιπόν που παρουσιαζόταν πρόβλημα, εκεί έσπευδε με τα πρωτοπαλίκαρα του και μαχόταν, εξυψώνοντας το ηθικό των στρατιωτών. Μόλις θεράπευε την κατάσταση, επέστρεφε στον λόφο του με το κιάλι.. Ο Κολοκοτρώνης ήταν αυτός που επανέφερε μετά από χιλιάδες χρόνια τον βιολογικό και χημικό πόλεμο (ο οποίος είχε να χρησιμοποιηθεί από την περίοδο του Πελοποννησιακού πολέμου). Καίγοντας γη και δηλητηριάζοντας πηγάδια, για να στρέψει τον Δράμαλη στα Δερβενάκια, και να τον αποδεκατίσει. Αν η τότε Αγγλία είχε τον Κολοκοτρώνη για Αρχιστράτηγο, αν είχε γεννηθεί Άγγλος δηλαδή και είχε εκπαιδευτεί οργανωμένα από τα 18 του, θα είχε κατακτήσει τον κόσμο όλο !!
Ο Αδαμάντιος Κοραής και ο Ιωάννης Καποδίστριας από την άλλη έθεσαν τα θεμέλια της κοινής εκπαίδευσης, ομογενοποιώντας την εθνική μας ταυτότητα, και συστηματοποιώντας την παιδεία μας. Ο Αρβανίτης που δεν μιλούσε ελληνικά, με τον βουνίσιο και τον νησιώτη, δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουνε μεταξύ τους, ή τουλάχιστον όχι πλήρως, όπως ακριβώς οι διαφορετικές εθνικές παρατάξεις του Κόκκινου Στρατού της Σοβιετικής Ένωσης. Η παιδεία λοιπόν αποδείχτηκε ένα από τα καλλίτερα όπλα της εποχής, για την οικοδόμηση της εθνικής συνείδησης. Μα πάνω απ’ όλα μας υπενθύμισε την ιστορική συνέχεια μας, και την καταγωγή μας με τους Αρχαίους ημών προγόνους.
—
Σήμερα, 200 χρόνια μετά, η Ελλάδα αποτελεί μία ακλόνητη δημοκρατία, ενταγμένη στην μεγάλη οικογένεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ανατολίτες μεν στην κουλτούρα, μα Δυτικοί στο πνεύμα, προτιμήσαμε την συνταγματική δημοκρατία για να οργανώσουμε την κοινωνία μας, με τις όποιες προβληματικές και παθογένειες της, και όχι την αυταρχικότητα της Τουρκίας ή την αυτοκρατορικότητα της Ρωσίας. Η Ελλάδα θα πρέπει να θεωρηθεί η αρχή και το τέλος του πολιτισμένου κόσμου. Το έννομο σύστημα, η διάκριση των εξουσιών, το κράτος δικαίου, η Πολιτεία, οι πολιτικές ελευθερίες και τα πολιτικά δικαιώματα, η κοινωνική πρόνοια. Όμως η Ελλάδα δεν είναι μόνο Ευρώπη. Είναι και Μεσόγειος, είναι και Βαλκάνια, είναι και Μέση Ανατολή. Και Μέση Ανατολή είναι και η Τουρκία.
Η γείτονας μας Τουρκία, προσπάθησε να φορέσει το «κουστούμι» του Δυτικού, μα ποτέ δεν κατάφερε να αποβαρβαροποιηθεί. Όλες οι γκροτέσκες συνήθειες εξακολουθούν να την συντροφεύουν έως και σήμερα. Τα κομμένα αυτιά αντικαταστάθηκαν με αναίτιες και χρόνιες φυλακίσεις. Οι βιασμοί ποτέ δεν έπαψαν, ειδικά στις τουρκικές φυλακές. Ο νεο-Σουλτάνος ή μάλλον ψευδο-Σουλτάνος, έχει ενσωματώσει όλες τους θεσμούς και όλες τις αρχές στο πρόσωπο του, σαν άλλος Leviathan του Hobbes. Εν έτει 2021, οπισθοδρομεί στην απόλυτη μοναρχία. Είναι ο Στρατός, η Αεροπορία, το Ναυτικό, η Αστυνομία, η Δικαιοσύνη, πρόσφατα είναι ο ίδιος και η Κεντρική Τράπεζα. Αυτή τη στιγμή, αν παραθέσουμε τα ιστορικά δεδομένα συγκριτικά, δεν απέχουν και πολύ αυτά που λέει και κάνει στους Τούρκους με αυτά που έλεγε και έκανε ο Χίτλερ στους Γερμανούς. Η Τουρκία σήμερα έχει υποβιβαστεί σε μια επίγεια κόλαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σε ένα τυραννικό μεσαιωνικό καθεστώς, που παρεμβαίνει επίσης πολεμικά σε άλλα, μικρότερα και ανίσχυρα κράτη: Συρία, Ιράκ, Λιβύη, και Αρμενία μέσω του Καζακστάν. Και φυσικά η Κύπρος διχοτομημένη, αφού γεωστρατηγικά «την έπαιρνε» την Τουρκία να το κάνει.
Η συμπλεγματική Τουρκία αυτήν τη στιγμή δεν μπορεί να δεχτεί το εύρος της κυρίαρχης επικράτειας της, και παρεπομένως και της δικής μας. Δεν μπορεί να αποδεχθεί την Συνθήκη της Λωζάνης και των Παρισίων. Αλλά επειδή ακριβώς δεν μπορεί να μας κάνει πόλεμο, ή μάλλον μπορεί, αλλά δίχως να πετύχει τους αντικειμενικούς σκοπούς της (ΑΝΣΚ), παίζει διαρκώς ένας βρώμικο παιχνίδι νεύρων. Δεν έχει κάτι να χάσει. Πάει από το κακό στο χειρότερο. Ο ψευδο-Σουλτάνος δήλωσε πρόσφατα πως «η Τουρκία δεν έχει πρόβλημα να γίνει μάρτυρας», ενώ οι γιοι του και οι γαμπροί του δεν υπηρέτησαν ποτέ στον στρατό, ούτε για πλάκα, ούτε σε γραφείο.
Εμείς όμως έχουμε να χάσουμε. Πέρα από την 10ετη κρίση που μας φτωχοποίησε, πέρα από την πανδημική αυτή κρίση του Covid-19, η κοινωνία μας άντεξε και πρέπει να την επαναοικοδομήσουμε. Αλλά επουδενί δεν είμαστε μικροί και ανίσχυροι. Διαθέτουμε αξιόμαχες ένοπλες δυνάμεις και αποτρεπτική δύναμη. Αποτρεπτική δύναμη σημαίνει, επί τω λαικώ, «μπορώ να σε σκοτώσω, αλλά για να το κάνω πρώτα θα πρέπει να χάσω το 1 μου μάτι, ίσως και τα δύο – άρα τι να το κάνω;!” Εξακολουθούμε να είμαστε θαλάσσια δύναμη, με μια τεράστια γνώση των θαλασσίων υποθέσεων, διαθέτουμε αεροπορική επιχειρησιακή ικανότητα. Η Τουρκία ήταν, και εξακολουθεί να είναι μια χερσαία δύναμη – προσπαθεί να γίνει και αεροναυτική με βάσεις στην Λιβύη και την Αλβανία, αλλά ακόμα αεροναυτικά θεωρείται υπανάπτυκτη. Μόνο ο Στρατός Ξηράς της αποτελεί κυρίως εμπόδιο για μας, αλλά αποτελεί εμπόδιο και για τους ίδιους τους Τούρκους, γιατί η μόνη περιοχή από την οποία μπορούν να επαλάσουν στην Ελλάδα, είναι τα στενά του Έβρου. Και ο Έβρος αυτήν την στιγμή είναι οπλισμένος σαν αστακός. Τα δε νησιά μας, κατάλληλα αμυντικά εξοπλισμένα για να αποτρέψουν οποιαδήποτε τουρκική εχθρική ενέργεια. Άλλωστε η Τουρκία όταν επιτέθηκε στην Κύπρο, είχε πρώτα αναγνώσει την μελέτη της CIA που έλεγε πως λόγω γεωγραφικών και εξοπλιστικών δεδομένων, η Ελλάδα δεν μπορεί να βλάψει καίρια την Τουρκία, και η Τουρκία δεν μπορεί να βλάψει καίρια την Ελλάδα, αλλά η Κύπρος μένει στον αέρα ! Η Ελλάδα δεν μπορεί να υπερασπισθεί κατάλληλα την Κύπρο, λόγω εγγύτητας της στην Τουρκία. Σαν γνήσιοι αμοραλιστές λοιπόν, οι Τούρκοι, αφού μπόρεσαν, το έκαναν, τόσο-όσο, μέχρι εκεί που τους έπαιρνε.
Πέρα από την αποτρεπτική μας ικανότητα, προχωράμε σε αγορές νέων εξοπλισμών από τους συμμάχους μας, σε έρευνα και ανάπτυξη στρατιωτικής τεχνολογίας με το Ισραήλ, και σε νέες διπλωματικές συνεργασίες με τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Οι τελευταίοι δύο μπορεί να είναι ομόθρησκοι με τους Τούρκους (σουνίτες) μα έχουν εκκοσμικευθεί εδώ και δεκαετίες και αποκλείουν το γεγονός να επιστρέψουν στην θεοκρατία, που στην ουσία είναι και προσωποκρατία, και σουλτανοκρατία. Κάνουμε τους εχθρούς της Τουρκίας λοιπόν στρατηγικούς μας εταίρους. Επίσης ενισχύουμε τις ήδη ισχυρές ειδικές μας σχέσεις με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία. Ειδική σχέση στην γλώσσα της διπλωματίας είναι ένας εξειδικευμένος, και όχι ένας γενικός και ασαφής όρος. Δια της στρατιωτικής και διπλωματικής ισχύος λοιπόν, φροντίζουμε να διασφαλίζουμε την εθνική μας κυριαρχία, την ειρήνη και την ανάπτυξη. Προσοχή ! Δεν λέμε ότι είναι όλα ρόδινα – προφανώς δεν είναι. Έχουμε αρκετές παθογένειες να αντιμετωπίσουμε και πολλές σκοπέλους να αποφύγουμε. Όμως .. δεν είμαστε Τουρκία .. όπου ο δείκτης ευημερίας των πολιτών βρίσκεται στο ναδίρ, και ο στρατιωτικός της κορμός στηρίζεται σε πήλινα πόδια … ρίχνοντας διαρκώς ζαριές και παίζοντας καθημερινά ρώσικη ρουλέτα. Και αν κάποιοι μας λένε μαριονέτες της Δύσης, τότε και η Τουρκία είναι μαριονέτα της Ρωσίας και της Κίνας. Όποιος το διερευνήσει βαθύτερα θα καταλάβει ..
Στο Νοτιοανατολικό Αιγαίο αυτή τη στιγμή, συγκρούονται δύο διαφορετικές ιδεολογίες. Η διάθεση ειρήνης, το σύνταγμα, το έννομο σύστημα, το διεθνές δίκαιο, το κράτος δικαίου, και η εμπορική διάθεση από τη μία, με την εχθρικότητα, την παρανομία, την τρομοκρατία, και την τυραννία, τον τυχοδιωκτισμό από την άλλη. Ο Τούρκος θα συνεχίσει να προκαλεί, για να μας συμπαρασύρει στο τερέν των διαπραγματεύσεων. Να υπολογίζει σε ένα υπό-θερμο επεισόδιο, όπου θα χάσει λίγες στρατιωτικές μονάδες (πλοία και αεροσκάφη), και μετά να μας εκβιάσει με μία συμφωνία εις βάρος μας. Είπαμε, η Τουρκία δεν πτοείται αν γίνει μάρτυρας ! Εμείς από την άλλη αποφεύγουμε τον πόλεμο, γιατί οι δείκτες ευημερίας μας είναι υψηλότεροι των τουρκικών, αλλά βασιζόμαστε, αν όλα πάνε ανάποδα, σε έναν εφ’ όλης της ύλης, all out, full scale war, για να αναδιπλωθεί και η αποτρεπτική μας ικανότητα. Και αυτό η Τουρκία δεν το θέλει.
Οι ισορροπίες είναι λεπτές, όμως εξακολουθεί να είναι μία υπέροχη μέρα, να είμαστε αυτοδιάθετοι, κυρίαρχοι, αισιόδοξοι και ευτυχισμένοι. 200 χρόνια ελεύθεροι και σήμερα, και πάντα Ελεύθεροι !
Χρόνια Πολλά !
*Βασίλειος Καραμπούλας
B.A. (Hons) Political Science, The University of Birmingham
Φοιτητής Κοινωνικής Θεολογίας και Θρησκειολογίας, ΕΚΠΑ
