Πολιτισμός

«Καθρέφτης» – της Ελένης Μοσχοβούδη

ελενη1

Γράφει η Ελένη Μοσχοβούδη

Αναπνέω . Περπατάω . Μπορώ και κάνω δυο βήματα μπρος . Μπορώ και κάνω δυο βήματα πίσω . Ανεβάζω τα χέρια μου ψηλά . Τα κατεβάζω . Ανεβάζω το βλέμμα μου στον ήλιο . Το στρέφω πάλι χάμω . Γυρίζω το κεφάλι μου δεξιά κι αριστερά . Βλέπω ανθρώπους . Όμοιους με εμένα . Νομίζω . Δεν είμαι και σίγουρος . Διαφορετικούς ? Πολύ πιθανό .
Αναπνέουν . Περπατούν . Μπορούν και κάνουν δυο βήματα μπρος . Μπορούν και κάνουν δυο βήματα πίσω . Ανεβάζουν τα χέρια τους ψηλά . Τα κατεβάζουν .

Ανεβάζουν το βλέμμα τους στον ήλιο . Το στρέφουν πάλι χάμω . Γυρίζουν το κεφάλι τους δεξιά κι αριστερά . Βλέπουν εμένα . Όμοιος με αυτούς . Νομίζουν . Δεν είναι και σίγουροι . Διαφορετικός ? Πολύ πιθανό .

Τώρα αναπνέουμε . Περπατάμε . Όλοι μαζί . Μπορούμε και κάνουμε όσα βήματα θέλουμε μπρος . Όσα βήματα θέλουμε πίσω . Συνυπάρχουμε . Συνυπάρχουμε ? Ίσως ναι . Ίσως και όχι . Κάτι σα ξένοι . Κι όμως είμαστε γνωστοί  Θλίψη .
Βλέπω κάποιον μπροστά σε ένα γυαλί να μένει ακίνητος . Να μην κάνει ούτε βήμα μπρος ούτε βήμα πίσω . Βρίσκεται κάπου στη μέση με ορθάνοιχτα , παγωμένα μάτια. Καρφωμένα στο κενό . Τα χέρια του δεν έχουν βάρος , αν και τα προδίδει η βαρύτητα του βλέμματος . Μία παγωμένη φιγούρα στη μέση του πουθενά . Τρομαγμένη . Αποσβολωμένη . Μόνη . Συλλογιέται με μάτια ανοιχτά . Τι ? Τι συλλογιέται μπροστά στο γυαλί ? Τι τέλος πάντων ?
Το γυαλί του θυμίζει όσα δε θέλει να θυμηθεί . Βλέπει ένα μικρό αγόρι να χορεύει γύρω από τον εαυτό του , κρατώντας ένα μάτσο μαργαρίτες σε ένα πράσινο λιβάδι κάτω από δύο γαλάζια σύννεφα . Μπορεί και κάνει δύο βήματα μπρος…δύο βήματα πίσω …όσα βήματα θέλει μπρος …όσα βήματα θέλει πίσω…Δεν υπολογίζει. Δε το νοιάζει . Μαδάει τις μαργαρίτες του , χορεύει στο λιβάδι του , καβαλάει τα σύννεφα , προσπαθεί να φτάσει τον ήλιο !
Κοιτάει το αγόρι . Όλο και πιο πολύ . Από τα ορθάνοιχτα μάτια του αρχίζουν και τρέχουν δάκρυα . Δε τα βλέπει στο γυαλί . Τα νιώθει στα πεσμένα χέρια του . Δε βλέπει την αποσβολωμένη φιγούρα . Βλέπει μονάχα το μικρό αγόρι να χορεύει κάτω από τα δύο γαλάζια σύννεφα . Συνεχίζει και κλαίει . Τώρα πολύ . Αρχίζει σιγά σιγά και ταράσσεται όλο του το σώμα . Όλο του το είναι . Βγάζει μικρούς λυγμούς . Τώρα μεγαλύτερους . Τώρα κραυγές . Τα μάτια του θολώνουν όλο και περισσότερο . Το πρόσωπό του κοκκινίζει .Έτοιμο να εκραγεί . Νιώθει να τυφλώνεται , ωστόσο τα χέρια του είναι ακόμη μακριά από το πρόσωπό του . Το μικρό αγόρι ολοένα και χάνεται πιο πολύ . Χάνεται …Χάνεται… Χάθηκε . Πάνω στα δύο γαλάζια σύννεφα . Τώρα θρηνεί και θρηνεί και θρηνεί . Είναι που ουρλιάζει όλο και πιο πολύ . Λυσσαλέα . Και τότε γίνεται κάτι το συνταρακτικό . Τα χέρια του αρχίζουν και αποκτούν βάρος . Σηκώνονται . Όλο και πιο πολύ . Όλο και πιο πολύ με ορμή προς το γυαλί .
Και μετά θραύσματα . Μόνο ο απόηχος του χορού του παιδιού .
Κανένα είδωλο . Καμία πηγή .

Σχετικά άρθρα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.

Back to top button

Συνεχίζοντας να χρησιμοποιείτε την ιστοσελίδα, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies. Περισσότερες πληροφορίες.

Οι ρυθμίσεις των cookies σε αυτή την ιστοσελίδα έχουν οριστεί σε "αποδοχή cookies" για να σας δώσουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία περιήγησης. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε αυτή την ιστοσελίδα χωρίς να αλλάξετε τις ρυθμίσεις των cookies σας ή κάνετε κλικ στο κουμπί "Κλείσιμο" παρακάτω τότε συναινείτε σε αυτό. Περισσότερα

Κλείσιμο